Drag 1: Helmond naar Verbania
Dag 1 van De Grote Alfa Giulietta Afscheidstoer.
Na ruim 4 jaar (het leasecontract is al in februari dit jaar verlopen) moet de (ondanks al de gebreken) geliefde Giulietta vervangen worden. Hoe beter afscheid te nemen dan nog 1 keer met de Bella naar Italië?
Bijna volgens planning vanochtend vertrokken uit het koude Nederland (11 graden). De reis ging bijzonder voorspoedig, geen enkele file gehad en om 19:00 waren we op onze bestemming bij Lago Maggiore: Hotel Zust in Verbania. Dat is nog 5 minuten eerder dan TomTom aangaf bij vertrek en dat is nooit eerder gelukt. Meestal komt er wel 1-2 uur bij vanwege files en stops om te tanken en te eten. Maar deze keer niet dus: we zijn er blij mee! Het laatste stuk langs het meer is op zijn Italiaans: smal, bochtig maar mooi en met de auto in standje Dynamic zit ik heerlijk te sturen.
De omgeving is mooi, het weer redelijk (19 graden en redelijk zonnig) en het hotel is prima. Geen superdeluxe, dat wisten we maar het is boven verwachting netjes, we worden weer heel vriendelijk onthaald en het uitzicht vanaf het balkon is prachtig.
Ergens anders verder
Dag 26: Naar huis!
De terugvlucht valt erg mee. Drankje en een snackje, filmpje kijken, avondeten en dan wordt het licht al gedimd om je het idee van nacht te geven. We kijken nog een filmpje en dan doen we de oogjes even dicht. Na een paar uurtjes wordt de verlichting in het vliegtuig al weer langzaam omhoog gebracht en even later is het ontbijt er. Super toeval trouwens: voor ons zitten mensen die alleen Hongaars spreken! Als de stewardess wat moeite heeft met vragen stellen (bv wat ze willen eten) kan Andrea vertalen. Na de landing gaan we met de trein naar huis (ook alweer geluk, hij komt er net aan als we het perron oplopen) waar Droppie op ons wacht!
En daarmee... komt een einde aan deze vakantieblog! Bedankt voor het lezen en we hebben nog veeeeeeel meer foto's (meer dan 1000!
Dag 25: Los Angeles (Beverly Hills) en terugreis
Na het ontbijt en uitchecken hebben we nog wat tijd over. We rijden eerst over Rodeo Drive (de straat waar de celebrities hun fashion inkopen doen). Zelf shoppen hier ligt een tikje boven ons budget dus daar wagen we ons maar niet aan. We hebben nog steeds tijd over en voeren op goed geluk een park in op het navigatiesysteem. Het 1e park is gesloten wegens verbouwing. We proberen er nog een en hebben geluk, dit is echt een pareltje! Het Greystone park(je) in Beverly Hills ligt heel hoog zodat je een prachtig uitzicht hebt over de stad, maar het park (meer een kasteeltuin eigenlijk) is ook supernetjes en chique.
Het is er heel rustig; duidelijk een plekje dat nog niet door toeristen ontdekt is. Het lijkt ons een prachtig plekje om te relaxen of een boekje te lezen. Er is een vijver met een flink aantal koi karpers en schildpadden, er zijn balkons en kasteeltrapjes, watervalletjes, etc.
Na een kort bezoek aan dit parkje gaan we de auto inleveren. Het is volgens de navigatie maar 20 minuten, maar de ervaring in LA leert ons dat het verkeer niet echt opschiet dus we zorgen dat we een uur voor de deadline weggaan. En da’s maar goed ook, want we doen er 50 minuten over (het was 12 km). De auto inleveren gaat super-makkelijk; nauwelijks inspectie. We krijgen een bonnetje met de begin en eindstand. Een snelle rekensom leert dat we ruim 8.300 km gereden hebben
Een bus brengt ons naar het vliegveld. Gaat ook super we kunnen meteen instappen; tot nu toe alleen maar goede ervaringen met Dollar Rent-A-Car. Netjes op tijd op het vliegveld, nog een broodje en cappuccino’s van StarBucks en de dollars zijn precies op. Geen biljetje meer over! De vlucht vertrekt ook mooi op tijd.
Dag 24: Van Santa Barbara naar Los Angeles
Vandaag weer verder langs de kust gereden met hier en daar wat stopjes. We waren vrij snel al in Los Angeles waar we broodjes gehaald hebben bij een supermarkt, koffie bij de Starbucks en dit lekker op strand opgegeten/dronken. De temperatuur was iets beter dan gisteren maar de wind nog steeds vrij stevig. Het (brede) strand bij Santa Monica was dan ook redelijk verlaten.
Nadat we een tijdje in de wind gelegen hadden (‘t ging net) zagen we zo’n typisch strandwacht huisje. Die staan op een verhoging; we zijn toen achter die verhoging gaan liggen en daar was het heerlijk.
Daarna wezen shoppen, motelletje gezocht (weer een Comfort Inn die nu wel tegenvalt) en Italiaans gegeten. Morgen auto inleveren en de terugreis beginnen!
Dag 23: Van San Simeon naar Santa Barbara
Vandaag niet zo veel bijzonders te melden. We hebben de kustweg verder afgereden. Nog veel mooie stukken gezien; later ging hij over in Highway 101 en meer het binnenland in. Het waait nog steeds erg hard. Bij ´Pismo Beach´ (best een leuk stadje) vonden we een strand met paar duinen. Aan de onderkant van een duin was de wind minder en hebben we een boekje gelezen.
Later naar Santa Barbara gereden. Duidelijk een wat duurder stadje, maar eigenlijk niet zo heel veel te beleven. Er is wel een houten pier met restaurantjes e.d. en we zien een zeehondje in de zee zwemmen! Wat ook grappig is om te zien zijn de pelikanen (nog nooit eerder in het wild gezien!). Ze cirkelen boven het water en storten dan loodrecht naar beneden als ze een vis zien. Soms nog om hun as wentelend ook. Het doet me denken aan vliegtuigen uit de 2e wereldoorlog die neergeschoten worden en in zee storten. Zeker als er recht voor onze neus 3 in formatie tegelijk naar beneden storten! Later zit er een eigenwijze Pelikaan op de pier die niet bang is voor mensen; hij zit te loeren op de vangst van de vissers en laat zich niet wegjagen. Grappige beesten!
Dag 22: Monterey, Pebble Beach en Highway 1
Toen we gisteren vroegen of ontbijt inbegrepen was bij het motel antwoordde het aparte Chinese vrouwtje “Breakfast? Mmmh…… we could do that”. Toen ik later ging vragen waar dan, zei ze dat ze om 9:00 koffie en donuts voor ons zou maken. Hum, wij dus vanmorgen opstaan en daar naar toe. Met zwaar Chinees accent: “Ooooh, all those customers and only you ask for the breakfast! Come! We will drink coffee!”. Na een tijdje kwam ze met een dienblaadje met 2 kopjes koffie, een doormidden gesneden muffin en een doormidden gesneden appel. Speciaal vool ons gemaakt. Geen sambal bij. Wel lief, maar de koffie was niet te drinken! (En die muffin was ook niet helemaal tof).
We zijn dus snel Monterey ingegaan om te ontbijten. Ook hier hadden ze een Fishermans Wharf. Het leek een beetje op Pier 39 uit San Francisco maar dan in het klein. Leuk is dat alle restaurantjes buiten een kraampje hebben waar je gerechten kan proeven. Wij ontbijten bij een koffiezaakje waar we uit de wind en in de zon zitten, en daar is het lekker.
Maar op ander plekken valt het weer een beetje tegen. Het is wel prachtig zonnig, maar het waait enorm hard en koud en het is maar een graad of 14. Ik hoorde op tv dat er kouderecords voor deze tijd van het jaar zijn. Hij is fijn! Als je in de auto zit lijkt het prachtig, maar als je uitstapt, is de wind zo koud dat je weinig zin hebt om lekker op het strand te gaan lopen. We hadden het plan om onze vakantie af te sluiten met een paar dagen lekker aan het strand, maar dat gaat op deze manier niet echt door.
Na het ontbijt in Monterey rijden we even naar Laguna Seca: de racebaan waar vandaag een endurance race is. Is slechts een minuutje of 10 rijden. Ik heb een kleine hoop dat er een glimp van de baan of de auto’s op te vangen is zonder dat je een kaartje voor de race hoeft te kopen. Dat blijkt helaas niet zo te zijn. Op andere dagen kan je gratis het circuit op, maar nu alleen met een kaart voor de race ($50-$60 pp). We willen alleen maar even snel kijken, dus dat doen we maar niet. We hebben de auto’s wel gehoord! En een foto van de ingang gemaakt (bewijsmateriaal van aanwezigheid vastleggen).
Op naar Highway 1 dus! Dat is de oude kustweg van San Francisco naar Los Angeles. Dat schijnt een ontzettend mooie weg te zijn. Opeens zie we echter een bord “17 mile drive” en “Pebble Beach”. Klinkt ergens bekend maar we kunnen het niet helemaal plaatsen. Op onderzoek uit dus maar en eens even kijken wat dat is. De weg heeft in ieder geval poortjes met bewakers waar je $9.50 moet betalen, dus ik spring snel uit de auto om eerst te vragen wat dat nou helemaal is. “Nou, de wereldberoemde golf courses en een mooie route erlangs en langs de kust meneer”. Oh, nou, vooruit dan maar! Inderdaad, een hele mooie route van 17 mijl langs de kust en tussen huizen door van vast hele rijke dames & heren die daar wonen en de hele dag niets anders meer te hoeven doen als golfen. Waarbij ze dan uit maar liefst zeven 18 holes golfbanen met oceaanuitzicht kunnen kiezen. Je kunt het slechter treffen!
Na de Pebble Beach/17 Mile Drive gaan we verder langs Highway 1. Die is inderdaad prachtig! Soms rijdt je op een paar meter van de oceaan, soms slingert de weg een stuk omhoog de bergen in, maar altijd heb je een prachtig uitzicht. Het is zo mooi dat er om het paar mijl wel uitkijkpunten zijn. Vaak stoppen we even om te kijken en foto’s te maken. Enig nadeel: zo schiet je niet erg op!
Als we door een klein dorpje rijden dat San Simeon heet besluiten we niet verder te rijden. Er zijn hier motels, restaurants en toegang tot het strand. We stoppen vandaag eens lekker vroeg (rond 18:00) zodat we op tijd kunnen eten en dan de zon onder kunnen zien gaan boven de oceaan. We vinden een prima motel: Comfort Inn, dat begint onze lievelings-keten te worden. We eten erg goed in het restaurant ernaast. Het kan wel in Amerika! Er hangt dan alleen ook een flinke prijs aan. Plus alvast met de hand bijgeschreven aanbevolen fooi van $13! Ja doei! Ons bien zunig! (die fooi doen ze maar mooi van de 10% korting die we zouden krijgen maar niet gehad hebben).
De zonsondergang zien we, maar er zit wel een rots voor! We racen even naar een anders stuk. Mmmh, slechter uitzicht. We gooien de auto om, racen terug naar het 1e strand en maken een paar mooie foto’s. En dan snel de auto in want het is veel te koud!
Dag 21: San Francisco
Het motel had geen ontbijt. Dus een broodje gescoord en daarna over Lombard Street gereden. Ze noemen dit ‘the crookedest street (en volgen goed Amerikaans gebruik:) in the world’. De meest bochtige en steile straat dus. Als echte toeristen moeten we er natuurlijk even overheen rijden. Parkeren is daar trouwens ook een scheve bedoeling: San Francisco is een beetje heuvelachtig!
Daarna naar Coit tower gegaan waar je een goed uitzicht over de stad hebt om daar ons broodje op te eten.
Om 13:30 moesten we bij de haven zijn om de boot naar Alcatraz te nemen (de kaartjes hadden we gisteren al gekocht).
Bij Alcatraz hadden we een ‘audio tour’; je krijgt dan een apparaatje om je nek en een koptelefoon op en krijgt uitleg bij de dingen de je ziet en instructies hoe je moet lopen. Deze tour was zelfs beschikbaar in het Nederlands! Alcatraz maakte toch iets meer indruk dan verwacht. Als je de verhalen van de gevangenen hoort en ziet hoe klein en karig de cellen zijn dan kan je je voorstellen dat het niet zo leuk was daar.
Apart ook om te zien hoe 3 gevangenen met lepels een gat in de betonnen muur van hun cel gemaakt hadden, namaak hoofden in bed gelegd hadden zodat het leek of ze er nog waren en via het gat in de muur ontsnapt zijn. Of in ieder geval tot buiten de gevangenis, of ze het vasteland bereikt hebben weet niemand. Het water was koud, de stroming sterk en het lijkt te ver om te zwemmen. Mmmh, toch nog maar eens die film met Clint Eastwood huren om te kijken hoe het afliep…
Al Capone heeft hier trouwens ook vast gezeten, maar daar kregen we niet zo heel veel informatie over.
Toen we een terug waren van Alcatraz hebben we bij pier 39 nog een hapje gegeten. Andrea had ‘clam chowder’ in een kom van brood. Dat is een soort vissoep en een specialiteit daar. Het was lekker!
Met de buikjes weer gevuld besloten we genoeg van San Francisco gezien te hebben. Leuke stad, druk, en we willen onze laatste dagen langs de kust doorbrengen. We kiezen het dorpje ‘Monterey’ uit als overnachtingplaats. Als we die stad binnenrijden zien we een bord ‘Laguna Seca’. “Hé” roept Onno, dat is een bekende racebaan! Dat is toevallig (en leuk), ik wist niet dat die hier was (heus niet!). Maar als we motels gaan zoeken blijkt het minder leuk; er is een raceweekend en de motels gooien de prijzen gewoon 300% of meer omhoog. Een kamer die in ons bonnenboekje voor $50 staat kost nu $165. Bij het 2e motel treffen we een apart Chinees vrouwtje achter de balie. Ze spreekt een beetje raar Engels, maar laat ons niet zomaar gaan! Ze praat er op los en onderhandeld en uiteindelijk krijgen we de prijs naar beneden tot $119,- Mmmh, kamer even zien… ziet er niet fantastisch uit maar heeft wel een open haardje en een keukentje. Na wat twijfelen, doen we het toch maar. Morgen verder langs de kust richting Los Angeles.