Het motel had geen ontbijt. Dus een broodje gescoord en daarna over Lombard Street gereden. Ze noemen dit ‘the crookedest street (en volgen goed Amerikaans gebruik:) in the world’. De meest bochtige en steile straat dus. Als echte toeristen moeten we er natuurlijk even overheen rijden. Parkeren is daar trouwens ook een scheve bedoeling: San Francisco is een beetje heuvelachtig!

Daarna naar Coit tower gegaan waar je een goed uitzicht over de stad hebt om daar ons broodje op te eten.

Om 13:30 moesten we bij de haven zijn om de boot naar Alcatraz te nemen (de kaartjes hadden we gisteren al gekocht).

Bij Alcatraz hadden we een ‘audio tour’; je krijgt dan een apparaatje om je nek en een koptelefoon op en krijgt uitleg bij de dingen de je ziet en instructies hoe je moet lopen. Deze tour was zelfs beschikbaar in het Nederlands! Alcatraz maakte toch iets meer indruk dan verwacht. Als je de verhalen van de gevangenen hoort en ziet hoe klein en karig de cellen zijn dan kan je je voorstellen dat het niet zo leuk was daar.

Apart ook om te zien hoe 3 gevangenen met lepels een gat in de betonnen muur van hun cel gemaakt hadden, namaak hoofden in bed gelegd hadden zodat het leek of ze er nog waren en via het gat in de muur ontsnapt zijn. Of in ieder geval tot buiten de gevangenis, of ze het vasteland bereikt hebben weet niemand. Het water was koud, de stroming sterk en het lijkt te ver om te zwemmen. Mmmh, toch nog maar eens die film met Clint Eastwood huren om te kijken hoe het afliep…

Al Capone heeft hier trouwens ook vast gezeten, maar daar kregen we niet zo heel veel informatie over.

Toen we een terug waren van Alcatraz hebben we bij pier 39 nog een hapje gegeten. Andrea had ‘clam chowder’ in een kom van brood. Dat is een soort vissoep en een specialiteit daar. Het was lekker!

Met de buikjes weer gevuld besloten we genoeg van San Francisco gezien te hebben. Leuke stad, druk, en we willen onze laatste dagen langs de kust doorbrengen. We kiezen het dorpje ‘Monterey’ uit als overnachtingplaats. Als we die stad binnenrijden zien we een bord ‘Laguna Seca’. “Hé” roept Onno, dat is een bekende racebaan! Dat is toevallig (en leuk), ik wist niet dat die hier was (heus niet!). Maar als we motels gaan zoeken blijkt het minder leuk; er is een raceweekend en de motels gooien de prijzen gewoon 300% of meer omhoog. Een kamer die in ons bonnenboekje voor $50 staat kost nu $165. Bij het 2^e motel treffen we een apart Chinees vrouwtje achter de balie. Ze spreekt een beetje raar Engels, maar laat ons niet zomaar gaan! Ze praat er op los en onderhandeld en uiteindelijk krijgen we de prijs naar beneden tot $119,- Mmmh, kamer even zien… ziet er niet fantastisch uit maar heeft wel een open haardje en een keukentje. Na wat twijfelen, doen we het toch maar. Morgen verder langs de kust richting Los Angeles.