Op tijd wakker, en dat moet ook wel want om 10:00 moeten we al uitgecheckt zijn. Het ziet er deze morgen een stuk zonniger uit in Mammoth Lakes.Op naar Bodie! (de weg kennen we ondertussen).

Bodie was dus een mijnstadje in de bergen op 2,5 km hoogte, ontstaan waar William S Bodey goud vond in 1859. Het groeide snel uit tot een stadje van 10.000 mensen en was een wilde stad waar bijna iedere dag wel iemand vermoord werd. “Goodbye God, I am going to Bodie” is een bekende uitspraak geworden. Bodie had in zijn hoogtijdagen 65 saloons, ontelbare bordelen, een chinatown en heel veel foute types! Het werd er in de winter ook erg koud, en nog voordat de stad groeide is William Bodey overleden in een sneeuwstorm. Het stadje is 2x bijna helemaal afgebrand, een keer in 1892 en in 1932. Wat er vandaag staat is nog maar 5% van wat er ooit geweest is. 10 jaar naar de laatste brand vond de overheid het welletjes en werd Bodie ontruimd. In 1962 is het een ‘historic parc’ geworden, maar er wordt niet gerestaureerd.

Als je er rondloopt dan proef je echt de sfeer van het wilde westen. Het is ook heel spookachtig. Alles is vervallen, en als je in de huisjes kijkt zie je tafels nog half gedekt staan onder een dikke laag stof, soms liggen er oude kranten op een tafel, behang laat los, gordijnenflarden hangen voor ramen. Alsof het dorp wacht op de terugkeer van (spook)bewoners…

Na Bodie (prima weertje trouwens) op weg naar Yosemite. Zoals we gisteren al gehoord hadden zijn alle korte routes er naar toe vanaf onze locatie nog afgesloten. We weten al hoe we moeten rijden maar maken voor de zekerheid toch nog een stopje bij een Ranger station. Die zijn hier overal en we krijgen super uitleg met plattegrondjes, tips om te eten en te overnachten, etc. Dat is echt erg goed geregeld hier in the USA. Het ‘stukje’ omrijden wat we moeten doen is ongeveer 6 uur. De wegen die we moeten nemen (eerst de 89 noord en dan de 88 west) gaan stijl omhoog de bergen in. Op een gegeven moment rijd je bijna over de toppen en in de wolken!

Kort eetstopje bij de Mac en dan door naar Groveland. Dat is een dorpje voor de ingang van Yosemite die wij nemen. Nou ja, het is nog een uurtje rijden daarna, maar dan komen waarschijnlijk geen dorpjes en overnachtingsplaatsen meer. In Groveland blijkt ook niet veel te zijn. Geen bekende motelketens in ieder geval. Het 1^e hotel dat we binnenlopen ziet er wel heel leuk uit, maar $165,- voor een nacht. Mmh, nee dank u. De dame achter de balie is wel vriendelijk en geeft tips, maar ik geef aan dat we voor de helft iets zoeken en dat wordt moeilijk volgens haar. Schuin tegenover is nog een hotel. Ziet er wat minder uit, kost $235! En dan overnacht je 3 mijl verder op en kan je in het hotel onbijten. Nee, dank u alweer. Maar deze dame is ook vriendelijk en gaat zelfs nog even voor ons bellen naar een ander hotel, maar een kamer voor onder de $100 gaat niet lukken. Aan het einde van het dorpje vinden we nog een motel. Rare dame, ontbijt buiten en een stacaravan met kapotte verwarming voor $50 of een groezelige cabin voor $99. En geen WiFi. Dan kunnen we jullie niet verblijden met ons dagelijks verhaaltje (al in de auto geschreven), dus dat kan ook niet toch? Nee Toch?

We besluiten toch een gokje te wagen en richting ingang van het park te rijden. Het is al donker (20:30) maar misschien komen we nog wat tegen. Nog geen 5 min uit het dorp hard in de remmen, scherp links en omhoog: nog een hotel. Dit keer een prima prijs: $80,- incl. ontbijt, WiFi. En het blijkt superleuk! Een soort enorm houten landhuis met hele romantische kamers met een deur in het huis en een direct naar buiten en 2 woonkamers waar je gebruik van kan maken. We krijgen een gratis glaasje rose. Heel huiselijk en gezellig, supernetjes en de mensen zijn heel vriendelijk. Helemaal top! Voor wie ook gaat: onthoud die naam: Berkshire Inn net buiten Groveland!